Ἄχραντε καί Ἀειπάρθενε Θεομήτωρ,
Ἡ ἐν τοῖς ἱεροῖς Σου σπλάχνοις τόν Θεόν Λόγον ὡς ἄνθρωπον σωματώσασα, διό καί ὑψηλοτέρα πάσης ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως ἐγένου καί ἐγγυτέρα τοῦ Δεσπότου Θεοῦ, δέξαι τάς ταπεινάς καί ἐμπόνους ἱκεσίας μας κατά τήν ὥραν ταύτην, κατά τήν ὁποίαν αἱ φλόγες τῶν πυρκαϊῶν ἀνεξέλεγκτα κατακαίουν δάση, οἰκίας καί ζῶα, μολύνουν τόν ἀέρα καί νεκρώνουν τήν ὑλικήν δημιουργίαν εἰς τήν Πατρίδα μας.
Ἡμεῖς μέν καταβάλλομεν τάς κατά δύναμιν προσπαθείας διά τήν κατάσβεσίν των, πλήν ἐλάχιστα ἀποτελέσματα ἔχομεν. Ἀλλά, γνωρίζομεν, ὅτι, ἄν εὐδοκήσῃ ὁ Κύριος, αἱ πυρκαϊαί δύνανται ἄμεσα νά καταπαύσουν. Θάρρος, ὅμως, ἵνα προσφύγωμεν εἰς Ἐκεῖνον δέν ἔχομεν, λόγῳ τῶν ἀμετρήτων ἁμαρτιῶν μας καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τῶν ἐντολῶν Του.
Διά τοῦτο προσερχόμεθα εἰς Σέ, τήν φιλεύσπλαχνον κατά φύσιν Μητέρα τοῦ Κυρίου, διότι Σύ εἶσαι πλησιεστέρα ἡμῶν ὡς κατά χάριν Μητέρα μας. Καί διότι Σύ ἔχεις ἐνώπιoν τοῦ Παντοδυνάμου Δεσπότου, τοιαύτην παρρησίαν, ἥν οὐδείς ἄλλος ἔχει. Σύ, ἔτι ζῶσα ἐν τῷ παρόντι βίῳ, Αὐτόν ἠνάγκασας, ἐξ ἄκρας συμπαθείας, ἵνα θαυματουργήσῃ ἐν Κανᾷ. Σύ δέ, ἀφ᾿ ὅτου ἀπῆλθες ἐκ τῆς ἐνταῦθα ζωῆς, ἔλαβες παρά τοῦ Δεσπότου τήν μεγίστην Χάριν ἵνα μεσιτεύῃς ὑπέρ ἡμῶν, τῶν ἁμαρτωλῶν τέκνων Σου, καί ἵνα ποιῇς ὅσα ἡ ἀγάπη Σου βούλεται δι᾿ ἡμᾶς.
Ὅθεν, κλίνοντες τό γόνυ τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, μέ βαθύν πόνον ψυχῆς Σέ παρακαλοῦμεν ἐν ταπεινώσει, κόπασον τήν ὁρμήν τοῦ πυρός, κατάσβεσον τάς πυρκαϊάς, σῶσον τόν λαόν Σου τόν ἐκζητοῦντα τήν βοήθειάν Σου, ἵνα διά Σοῦ δοξάζωμεν τόν ποιοῦντα μεγάλα καί θαυμαστά Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, μετά τοῦ ἀνάρχου Αὑτοῦ Πατρός καί τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἀμήν.
