Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς τοῦ ἐλέους, ὁ πάσης ἀγαθότητος χορηγός, ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, ὁ τῶν οἰκτιρμῶν Πατήρ, ὁ τῆς συμπαθείας λιμήν, ἡ τῆς φιλανθρωπίας ἀκένωτος πηγή, ὁ ἰατρός καί θεραπευτής τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, ὁ λόγῳ μόνῳ θεραπεύσας χωλούς, τυφλούς, κωφούς, παραλύτους, λεπρούς καί ἐκ παντοίων ἑτέρων νόσων κατατρυχομένους, Οὗ ἐν τῇ χειρὶ ἡ πνοὴ πάντων τῶν ζώντων, Σοῦ δεόμεθα, θαρροῦντες εἰς τήν ἀνεξιχνίαστον καί φιλάνθρωπον ἀγαθότητά Σου καί προβαλλόμενοι ὡς μεσίτας τήν Πανάχραντον Ἀειπάρθενον Θεοτόκον καί Πάντας τούς Ἁγίους, εἰς οὕς ἐδωρήσω χάριν ἰαματικήν, ταπεινῶς Σέ παρακαλοῦμεν, ἔπιδε εὐμενεῖ καὶ ἱλέῳ ὄμματι ἐφ̉ ἡμᾶς, τούς ὑπό προσφάτως ἐνσκηψάσης νόσου λοιμικῆς κατατρυχομένους καὶ κατάπεμψον ἡμῖν τὰ ἐλέη Σου τά πλούσια.
Ἡ παροῦσα δημοσίευσις ἀποτελεῖ ἀνάπτυξη ὁμιλίας τοῦ Σεβασμιωτάτου, πού ἐξεφώνησε στά πλαίσια Ἐκδηλώσεως πού ἐπραγματοποιήθη ἀπό τό Τμῆμα Γλυφάδας τῶν ΑΧΕΠΑ ἐπί τῇ συμπληρώσει 217 ἐτῶν ἀπό τῆς γεννήσεως τοῦ Ἰ. Καποδίστρια.
Πολλά ἔχουν γραφεῖ γιά τήν προσωπικότητα, τήν ζωή, τό ἔργο καί τήν προσφορά τοῦ κόμητος
Ἰ. Καποδίστρια, τοῦ πρώτου Κυβερνήτου τοῦ μικροῦ τμήματος τῆς Ἑλλάδος, πού, μετά ἀπό 400 χρόνια βάρβαρης τουρκικῆς σκλαβιᾶς, ἀνεκηρύχθη ἐλεύθερο κράτος τό 1827.
Μᾶς ἀξίωσε ὁ Ἅγιος Θεός νά ὑποδεχώμεθα σήμερα ἕνα νέο ἔτος καί νά εὑρισκώμεθα ἤδη σ᾿ ἕνα καινούργιο χρονικό ὁροθέσιο. Ἕνας ἀκόμη χρόνος ἐξέπνευσε. Ἤ μᾶλλον ἕνας ἀκόμη χρόνος προσετέθη στή ζωή μας. Ζοῦμε ἀπό σήμερα καί κινούμεθα μέσα στόν νέο χρόνο, πού ἤδη ἀνέτειλε. Καί ἡ αἰσιόδοξη ἄποψη τῆς ζωῆς μας ἐλπίζει, ὀνειρεύεται καί ὁραματίζεται. Οἱ ἐλπίδες, τά ὄνειρα καί οἱ ὁραματισμοί ἐκφράζονται χαρούμενα στίς εὐχές μας, ἀλλά καί γενικότερα στήν ψυχική μας διάθεση. Βεβαίως ἡ ἀλλαγή τοῦ χρόνου εἶναι ἕνα ἁπλό συμβατικό γεγονός, καί τίποτε ἄλλο, ἐφ̉ ὅσον ὁ χρόνος εἶναι ἐνιαῖος. Ἐν τούτοις, τό συμβατικό γεγονός τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἔτους γίνεται ἀφετηρία προσδοκίας γιά μιά καλύτερη ζωή, πού θά εἶναι πιό ἐλπιδοφόρα, πιό δημιουργική καί πιό εὐτυχισμένη, ἰδίως μετά τίς πρόσφατες τραγικές συγκυρίες τοῦ ἐγγυτέρου παρελθόντος, πού ἀφαίρεσαν ἐν πολλοῖς τήν αἰσιοδοξία καί τήν ἐλπίδα ἀπό τίς καρδιές μας.
«Ἡ Γέννησίς σου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν,
ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως».
Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί,
Ἡ χάρις τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ μᾶς ἀξίωσε νά ἑορτάζουμε γιά μιά ἀκόμη φορά τά Χριστούγεννα. Τήν Ἑορτή τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως˙ «τά σωτήρια τοῦ κόσμου˙ τήν γενέθλιον ἡμέραν τῆς ἀνθρωπότητος˙ τήν κοινήν ἑορτήν πάσης τῆς κτίσεως» κατά τήν πανηγυρική ἔκφραση τοῦ Μ. Βασιλείου. «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ὁ Κύριός μας γεννᾶται ἐκ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ καί ἀνακλίνεται ὡς βρέφος, «ὡς παιδίον νέον», στήν φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων. Ὁ Θεός «λαμβάνει δούλου μορφήν», γίνεται τέλειος καί ἀληθινός ἄνθρωπος, γιά νά ἀποκαταστήσῃ τό «ἀρχέτυπον κάλλος» τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί νά χαρίσῃ στόν ἄνθρωπο τήν θεία υἱοθεσία. Ὅπως λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος «Αὐτός ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».
Κάμερα: Ανδρέας Χαλκιόπουλος
Μοντάζ: Μαριάνθη Ματζίρη
Απαντώντας στο ερώτημα για το πώς μπορούμε να φτάσουμε μέσα από την Σαρακοστή που διανύουμε στον Σαρκωθέντα Χριστό μας και πώς μπορούμε να βιώσουμε πνευματικά τα Χριστούγεννα, ο Σεβασμιώτατος υπογραμμίζει ότι: “Η Γέννηση του Χριστού είναι σημαντικό γεγονός και μας υπενθυμίζει την μεγάλη ταπείνωση του Κυρίου μας , ο οποίος από Άπειρος Θεός μίκρυνε τον εαυτό Του και επτώχευσε για εμάς τους ανθρώπους. Ήταν ένας ταπεινός και ένας ασήμαντος. Η επιθυμία μας είναι ο Χριστός να γεννάται συνεχώς μέσα στην καρδιά μας. Να αισθανόμαστε συνεχώς την παρουσία Του μέσα μας. Για αυτό και μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του όλο τον χρόνο. Αν περιμένουμε να κοινωνήσουμε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα τότε δεν είμαστε συνειδητοποιημένοι Χριστιανοί”.
Μιλώντας για την δύναμη της Θείας Ευχαριστίας ο Μητροπολίτης κ. Αντώνιος παραθέτει μία προσωπική του μαρτυρία την εποχή που ήταν εφημέριος στον Ιερό Ναό Αγίας Σκέπης Παπάγου. “Θα σας πω μια προσωπική μαρτυρία για την δύναμη της Θείας Ευχαριστίας. Όταν ήμουν εφημέριος στην Αγία Σκέπη Παπάγου μετά από μια αγρυπνία που τελέσαμε στον Ναό, και αφού επέστρεφα πολύ αργά με το αυτοκίνητό μου, άνθρωποι της Τροχαίας μου έκαναν αλκοτέστ. Τους εξήγησα πώς Λειτούργησα και μετάλαβα των Αχράντων Μυστηρίων και στο τέλος κατέλυσα την Θεία Κοινωνία. Το τεστ ήταν αρνητικό και μάλιστα έδειξε μηδέν”.
“Η ζωή του Χριστιανού είναι μια συνεχής πορεία για να επιτύχουμε την θέωση. Η νηστεία δεν είναι δίαιτα, αλλά ένας πνευματικός άθλος ο οποίος πραγματοποιείται εν Χριστώ. Όπως περιορίζουμε κάποιες τροφές και φαγητά στην περίοδο την νηστείας, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να ”κόβουμε” τα πάθη μας, τις επιθυμίες και τις αμαρτίες μας”, αναφέρει για το νόημα της νηστείας.
Παρατηρούμε έντονα τα τελευταία χρόνια πως στην εποχή μας αποδομούνται, δυστυχώς, η Πίστη μας, τα Ιδανικά μας, η σημαία μας. Αξίες βασικές για εμάς τους Έλληνες αλλά και τους Χριστιανούς. Ο Σεβασμιώτατος ρωτήθηκε για το αν είναι μια μεγάλη δοκιμασία όλο αυτό που περνάμε, απαντώντας πως: “Όλο αυτό είναι μια σταδιακή εσωτερική αδιαφορία των Νεοελλήνων, η οποία στηρίζεται σε ένα πνεύμα εγωισμού, σε ένα πνεύμα αδιαφορίας για τα πάντα”.
“Ο Θεός να μας δώσει μετάνοια να συνέλθουμε. Η υποδούλωση στην ύλη και σε ένα ξενόφερτο τρόπο ζωής, είναι ένας άκρατος εγωισμός. Υπάρχει η δυνατότητα της αναστροφής. Εύχομαι ο Πανάγαθος Θεός να μας φωτίσει όλους. Όλοι έχουμε ξεφύγει. Και εμείς οι κληρικοί έχουμε ξεφύγει από την γνήσια παράδοση των Πατέρων. Επίσκοποι και μοναχοί να φωτισθούμε να ξαναβρούμε τα ορθά βήματά μας για την Σωτηρία”, κατέληξε.
Ολόκληρη τη συνέντευξη του Μητροπολίτη Γλυφάδας κ. Αντωνίου θα έχετε την δυνατότητα σύντομα να την παρακολουθήσετε ολόκληρη στην Pemptousia TV.
H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.
Ἀγαπητοί διδάσκαλοι & καθηγητές,
Ἀγαπητοί γονεῖς,
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Οἱ καιροί πού ζοῦμε εἶναι δύσκολοι. Βεβαίως, καί στό παρελθόν οἱ γονεῖς μας καὶ οἱ παπποῦδές μας πέρασαν δύσκολα χρόνια, πολύ δυσκολότερα ἀπό τά σημερινά. Ὅμως ἀντιμετώπιζαν τήν ζωή μέ ἐλπίδα. Ἐλπίδα καί ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, παρ’ ὅλες τίς δυσκολίες, ἦσαν ἤρεμοι, εἰρηνικοί καί ἀντιμετώπιζαν τήν ζωή μέ θάρρος.
Ἀδελφοί μου ἐν Χριστῷ ἀγαπητοί,
«Ὦ τοῦ παραδόξου θαύματος...»
Πανευλαβῶς καί χαρμοσύνως ἑορτάζομε σήμερα τήν Ὑπερένδοξο Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί τήν εἰς οὐρανούς Μετάστασή Της, πού γι᾿ αὐτό λέγεται καί Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ. Ὁ ἱερός ὑμνογράφος ἀποκαλεῖ τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας «παράδοξον θαῦμα». Καί εἶναι πράγματι θαῦμα παράδοξο τό γεγονός, ὅτι “τίθεται ἐν μνημείῳ ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς» καί παραδίδεται στόν θάνατο καί τήν φθορά Ἐκείνη πού ἐδέχθη μέσα στήν γαστέρα Της τήν ἴδια τήν Ζωή, Αὐτόν πού δίνει τήν Ζωή σέ ὅλη τήν κτίση καί τοιουτοτρόπως Τήν ἔκαμε Ζωηφόρο καί Ζωοδόχο.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ,
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ & ΒΑΡΗΣ
Ἀπάντησις σέ ἄρθρο τοῦ κ. Βαβούσκου
σχετικῶς μέ βάπτιση στήν Βουλιαγμένη
Ἐδιάβασα μέ πολλή προσοχή τό ἄρθρο πού ἐδημοσίευσε πρόσφατα ὁ ἀξιότιμος κ. Ἀναστ. Βαβοῦσκος μέ τίτλο “Ἡ βάπτιση στήν Γλυφάδα καί ἡ κανονική ἀποτίμηση της”. Ὅμως, παρά τόν σεβασμό πού τρέφω πρός τό πρόσωπό του καί τήν ἐπιστημονική του κατάρτιση, διαφωνῶ ἀπολύτως ὡς πρός τό συμπέρασμά του, ὅτι ἡ ἐπιστολή τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς πρός ἐμέ ἦταν “ἐγκυρότατη”. Καί τοῦτο, διότι ὁ κ. Βαβοῦσκος δέχεται ὡς δεδομένο, ὅτι ὁ Σεβ. Ἀμερικῆς, στήν ἐπιστολή πού μοῦ ἀπέστειλε γιά νά λάβῃ τήν ἄδεια μου νά τελέση τήν βάπτιση, ἀνέφερε ὀρθά ὅλα τά στοιχεῖα πού ἀπαιτοῦνται γιά νά λάβη τήν ἄδεια βαπτίσεως τῶν δύο παιδιῶν. Ἀλλ᾿ αὐτό δέν εἶναι σωστό, διότι ἡ ἀναφορά του στήν “οἰκογένεια στήν ὁποία αὐτά ἀνήκουν” ἦταν παραπλανητική. Καί ἦταν παραπλανητική, διότι τά παιδιά αὐτά δέν ἀνήκουν “σέ οἰκογένεια, ὅπως αὐτή νοεῖται κατά τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας”. Αὐτό τό σημεῖο, ὅμως, ὁ κ. Βαβοῦσκος τό ξεπερνᾶ χωρίς καθόλου νά τό ἀγγίξη. Ἤ μάλλον, ἀπό τά γραφόμενά του προκύπτει τό ἐντελῶς ἀντίθετο συμπέρασμα ἀπό αὐτό στό ὁποῖο καταλήγει. Διότι, ὅπως γράφει, “δόθηκε ἡ σχετική ἄδεια γιά τήν τέλεση τοῦ μυστηρίου... ἀφοῦ κατά τήν ἑδραία πεποίθηση τοῦ παρέχοντος τήν ἄδεια Μητροπολίτη, ἡ ἄδεια ἐδίδετο γιά τήν τέλεση βαπτίσεως δύο τέκνων ἀνηκόντων σέ οἰκογένεια, ὅπως αὐτή νοεῖται κατά τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας”. Καί ὄντως εἰς ἐμέ εἶχε δημιουργηθῆ αὐτή ἡ πεποίθησις, ὅπως ἦταν φυσικό ἀπό τήν ἀνάγνωση τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Σεβασμιωτάτου. Πλήν ὅμως, ἡ πεποίθησίς μου ἦταν πεπλανημένη, ἐφ᾿ ὅσον στήν πραγματικότητα δέν ὑπάρχει οἰκογένεια κατά τήν ὡς ἄνω πολύ ὀρθή περιγραφή τοῦ κ. Βαβούσκου.